Leczenie bólów kręgosłupa

Metody leczenia bólów kręgosłupa można podzielić na metody:

  • zachowawcze
  • operacyjne

Medycyna wykorzystuje metody inwazyjne (operacyjne) w wypadku, kiedy objawy kliniczne i obrazowe (tj. rezonans magnetyczny) korelują ze sobą, a kompleksowe leczenie zachowawcze stosowane przez przynajmniej 6 miesięcy nie przynosi poprawy.

Większość pacjentów z bólami pleców podlega leczeniu bezoperacyjnemu, do którego kwalifikują się osoby z:

  • miejscowym zespołem bólowym (ostrym lub przewlekłym),
  • objawami korzeniowymi, ale bez zaburzeń neurologicznych.

Głównym celem leczenia jest:

  1. uwolnienie chorego od błędnego koła bólu i stresu (ograniczających uprawianie sportu, zajęć rekreacyjnych, pracę zawodową, czynności dnia codziennego),
  2. poprawa funkcji,
  3. ograniczenie zapalenia
  4. zapobieganie nawrotom ostrych incydentów bólowych.

Leczenie bólów kręgosłupa musi być kompleksowe (przeciwbólowe i przeciwzapalne), obejmujące krótkotrwały odpoczynek, edukację chorego, rehabilitację, farmakoterapię, psychoterapię i powinno uwzględnić przyczynę bólu.

Strategię leczenia przyjmuje się zawsze po przeprowadzeniu postępowania różnicowego, które ma wykluczyć u chorych z ostrymi bólami kręgosłupa zakażenia, stany zapalne, nowotwory lub urazy.

Postępowanie terapeutyczne:

  • Udzielanie pacjentowi informacji i starać się dodawać mu pewności siebie;
  • Nie zaleca się leżenia w łóżku, jako sposobu leczenia;
  • Zaleca się prowadzenie czynnego trybu życia i kontynuowanie codziennych zajęcia, łącznie z aktywnością zawodową;
  • Jeżeli to konieczne dla zmniejszenia bólu, zaleca się leki przeciwbólowe (przyjmuje się je w regularnych odstępach czasu); lekiem pierwszego wyboru jest paracetamol, następnie niesterydowe leki przeciwzapalne (NLPZ);
  • Można rozważyć krótką kurację lekami zmniejszającymi napięcie mięśni (stosowanymi oddzielnie lub jako dodatek do NLPZ), jeśli paracetamol lub NLPZ nie złagodziły bólu;

W kolejnych etapach leczenia pacjent musi znać realistyczne szanse na sukces leczenia, co zachęca do pracy nad odzyskaniem sprawności ruchowej przed całkowitym ustąpieniem bólu. Jednocześnie ustąpienie dolegliwości bólowych nie oznacza wyleczenia – uszkodzony segment ruchowy jest słabym punktem kręgosłupa i wymaga utrzymania warunków zapobiegających nawrotowi dolegliwości za pomocą: indywidualnie dobranych ćwiczeń, prawidłowych wzorców postawy i wykonywanych czynności.

Powszechna praktyka przerywania leczenia przed powrotem sprawności ruchowej jest powodem występowanie nawrotowego oraz przewlekłego zespołu bólowego. O powodzeniu terapii decyduje wiele czynników: indywidualne podejście do pacjenta, wspólne dążenie terapeuty i pacjenta, warunki socjalne, ekonomiczne, biologiczne i psychologiczne.