Fizjoterapia po skręceniu stawu skokowego

Zależy od typu, stopnia uszkodzenia kompleksu torebkowo-więzadłowego. Swoje działania kieruje na zmniejszenie bólu, obrzęku, poprawę ruchomości i stabilności stawu oraz zabezpieczenie przed powtórnymi uszkodzeniami. W początkowym okresie wykorzystuje się ćwiczeni izometryczne, kontrolujące ruch ,bez obciążenia. Można stosować ćwiczenia w wodzie jeśli ćwiczenia na lądzie sprawiają ból. Stopniowo wprowadza się ćwiczenia całą kończyną dolną oraz wytrzymałościowe do granicy tolerancji przez pacjenta. Celem działania rehabilitacji jest poprawa stabilizacji oraz zwiększenie siły oraz zakresu ruchomości w stawie. Zabezpieczyć stopę przed powtórnym skręceniem można za pomocą szyny, bandaża, kinesiotapingu lub tapingu sportowego.
Powrót do aktywności fizycznej zależy od stopnia uszkodzenia, rozpoczęcie zbyt wcześnie ćwiczeń może spowodować poważne uszkodzenia oraz trwałą niestabilność stawu. Unieruchomienie długie oraz względnie zabieg rekonstrukcyjny wykonuje się w uszkodzeniu trzeciego stopnia. W lżejszych urazach już po 48 godzinach zaleca się odpowiednie ćwiczenia : propriocepcji, zwiększenia siły oraz elastyczności.

W wszystkich typach skręcenia stosuje się postępowanie zgodne z DRICE
D – diagnoza
R – odpoczynek (ograniczyć ruchy w stawie)
I – lód ( 15-30 minut , 3-4 x na dzień, przez 3 dni)
C – kompresja, ucisk ( założenie szyny, stabilizatora, taping, bandażowanie)
E – uniesienie (np.powyżej serca, poprawia krążenie na 48h)

Unikać :

  • ciepłych kąpieli
  • maści rozgrzewających typu Ben Gay
  • ciepłych kompresów
  • aspiryny (powoduje rozrzedzenie krwi i zwiększa wewnętrzny wylew, krwawienie)
  • nie obciążać stopy (w lekkich przypadkach do tygodnia, w innych decyduje lekarz)
  • lodu nie przykładamy bezpośrednio na skórę tylko na wcześniej położony ręcznik